نوشته های پیشین
بهمن ۱۳۹۲
خرداد ۱۳۹۲
اردیبهشت ۱۳۹۲
بهمن ۱۳۹۱
آبان ۱۳۹۱
مهر ۱۳۹۱
مرداد ۱۳۹۱
تیر ۱۳۹۱
خرداد ۱۳۹۱
اردیبهشت ۱۳۹۱
اسفند ۱۳۹۰
بهمن ۱۳۹۰
دی ۱۳۹۰
آذر ۱۳۹۰
آبان ۱۳۹۰
مهر ۱۳۹۰
آبان ۱۳۸۹
شهریور ۱۳۸۹
اردیبهشت ۱۳۸۹
دی ۱۳۸۸
آذر ۱۳۸۸
مهر ۱۳۸۸
خرداد ۱۳۸۸
اسفند ۱۳۸۷
آبان ۱۳۸۷
مرداد ۱۳۸۷
اردیبهشت ۱۳۸۷
اسفند ۱۳۸۶
دی ۱۳۸۶
آذر ۱۳۸۶
آبان ۱۳۸۶
مهر ۱۳۸۶
شهریور ۱۳۸۶
مرداد ۱۳۸۶
تیر ۱۳۸۶
خرداد ۱۳۸۶
اردیبهشت ۱۳۸۶
فروردین ۱۳۸۶
اسفند ۱۳۸۵
بهمن ۱۳۸۵
آذر ۱۳۸۵
مهر ۱۳۸۵
شهریور ۱۳۸۵
تیر ۱۳۸۵
اردیبهشت ۱۳۸۵
فروردین ۱۳۸۵
اسفند ۱۳۸۴
خرداد ۱۳۹۲
اردیبهشت ۱۳۹۲
بهمن ۱۳۹۱
آبان ۱۳۹۱
مهر ۱۳۹۱
مرداد ۱۳۹۱
تیر ۱۳۹۱
خرداد ۱۳۹۱
اردیبهشت ۱۳۹۱
اسفند ۱۳۹۰
بهمن ۱۳۹۰
دی ۱۳۹۰
آذر ۱۳۹۰
آبان ۱۳۹۰
مهر ۱۳۹۰
آبان ۱۳۸۹
شهریور ۱۳۸۹
اردیبهشت ۱۳۸۹
دی ۱۳۸۸
آذر ۱۳۸۸
مهر ۱۳۸۸
خرداد ۱۳۸۸
اسفند ۱۳۸۷
آبان ۱۳۸۷
مرداد ۱۳۸۷
اردیبهشت ۱۳۸۷
اسفند ۱۳۸۶
دی ۱۳۸۶
آذر ۱۳۸۶
آبان ۱۳۸۶
مهر ۱۳۸۶
شهریور ۱۳۸۶
مرداد ۱۳۸۶
تیر ۱۳۸۶
خرداد ۱۳۸۶
اردیبهشت ۱۳۸۶
فروردین ۱۳۸۶
اسفند ۱۳۸۵
بهمن ۱۳۸۵
آذر ۱۳۸۵
مهر ۱۳۸۵
شهریور ۱۳۸۵
تیر ۱۳۸۵
اردیبهشت ۱۳۸۵
فروردین ۱۳۸۵
اسفند ۱۳۸۴
در این دنیای پرهیاهو که خیالات عرفانی ما از تپه های فکه تا کویر مکه گذر نمی کند و نه شهدِ خونِ شلمچه به دادِ ما می رسد و نه داغ پیروزیِ کربلا.. آنگاه تویی و تمام مشهدهای دنیا!